---

Кожны з нас шматгранны і непаўторны! Няма ніводнай пары людзей на планеце, жыццё якіх было б абсалютна ідэнтычным.

Запаўняючы заяву і разважаючы пра будучы ўдзел у праграме, кожны ўдзельнік ставіць перад сабой розныя мэты. Для адных гэта магчымасць знайсці аднадумцаў ці натхніцца на новыя ідэі, для іншых – пошук партнёраў для праектаў, а нехта хоча пазнаёміцца з іншымі актывістамі сваёй краіны і рэгіёна.

Давайце і мы зараз пазнаёмімся з удзельнікам праграмы «Адукуй сябе пра Еўропу» Максімам Маханьковым.

На дадзены момант Максім працуе вэб-рэдактарам і журналістам у «Нашай Ніве», часам піша агляды да часопіса «Наша гісторыя». Скончыў Беларускую дзяржаўную акадэмію сувязі па спецыяльнасці «Сеткі тэлекамунікацый», зараз навучаецца ў Львоўскім універсітэце на магістратуры, вывучае знешнюю палітыку і нацыянальную бяспеку.

Максім, распавядзіце, калі ласка, як даведаліся пра праграму? Што трэба было, каб стаць удзельнікам? І нарэшце, чаму ўвогуле вырашылі браць удзел у праграме?

Пра праграму даведаўся з сайта «Адукацыя інфо». Калі шчыра, пра патрабаванні да ўдзельнікаў ужо не памятаю, даўно гэта было. Вырашыў удзельнічаць бо адчуваў тады, што бракавала ведаў пра структуру і інстытуты Еўрапейскага звязу.

Ці мелі вы досвед удзелу ў такога роду праграмах?

Так, нешта падобнае было.

Наколькі глыбока былі пагружаны ў тэматыку ўзаемаадносін Беларусі і ЕЗ да праекта? Ці шмат ведалі пра Еўропу ў цэлым (гісторыя, геаграфія, палітыка г.д.)? І як змяніліся веды пасля праграмы? Адкажыце на гэтыя пытанні карыстаючыся лічбавай шкалой ад 1 до 10, дзе 1 – нічога не ведаў і 10 – ведаў амаль усё.

Не скажу, што надта глыбока ведаў, толькі агульныя рэчы, дасягненні і праблемы адносін, але не больш за тое. Да праграмы адносна добра ведаў пра геаграфію Еўропы, палітыку самых вялікіх і ўплывовых краін Еўропы, але не скажу, што надта добра разбіраўся ў агульнаеўрапейскіх працэсах. Пасля праграмы я атрымаў лепшае разуменне таго, як працуюць інстытуцыі ЕЗ. Калі адказваць баламі, то на першае пытанне: да праграмы – 5, а пасля праграмы – 8, на другое пытанне: было – 7, стала – 9.

Што больш за ўсё запомнілася падчас праграмы (адукацыйная частка)?

Нашы практычныя заданні.

Хто ці што больш за ўсё натхніла на праграме?

Энергетыка арганізатараў, асабліва Ганны Барадзіной.

Узгадайце які-небудзь смешны выпадак, які быў на праграме (неабавязкова звязаны з амі).

На жаль, не памятаю. Але нешта смешнае павінна было быць.

Ці змянілася жыццё пасля праекта? Магчыма веды, атрыманыя падчас праекта, на нешта паўплывалі? Калі так, то на што?

Змянілася. Я працую рэдактарам і журналістам, таму мне стала прасцей арыентавацца ў палітыцы ЕЗ, гэта дапамагае мне ў працы. Таксама атрыманыя веды дапамаглі пазбавіцца ад некаторых стэрэатыпаў і прадузятасці.

Ці маеце зносіны з кім-небудзь з удзельнікаў дагэтуль?

Актыўна, на жаль, не. Толькі калі ў інтэрнэце.

На дадзены момант вы навучаецеся ў замежнай магістратуры. Чаму вырашылі паступіць у замежную магістратуру? І менавіта ў Львоўскі ўніверсітэт? І ці звязана гэта неяк з курсам?

З курсам не звязана. У замежную, таму што гэта новы досвед і нават выклік для мяне, ну і плюс я ў сваёй працы шмат артыкулаў пішу менавіта пра Ўкраіну, таму вырашыў і павучыцца тут. Чаму менавіта Львоўскі? Я выбіраў паміж Кіевам і Львовам, але вырашыў паехаць у Львоў, бо тут прасцей палепшыць сваю ўкраінскую мову, бо ёсць практыка, а Кіеў усё ж пераважна рускамоўны горад.

На вашу думку, чым адрозніваецца навучанне ва Ўкраіне і Беларусі? Што параіце палепшыць у нашай сістэме адукацыі, а што ў ёй ёсць добрага ў параўнанні з украінскай, спадзяюся, нешта добрае ёсць?

Галоўная праблема нашай адукацыі – адсутнасць акадэмічнай свабоды, засілле ды манаполія дзяржаўных моладзевых арганізацый. Ва Ўкраіне ў гэтым плане поўная свабода і магчымасць для рэалізацыі. З негатыўнага ва Ўкраіне я б назваў дрэнную арганізацыю вучэбнай часткі (праблемы з раскладам заняткаў і пастаяннымі пераносамі, у Беларусі такога ніколі не было), карупцыю (у мяне грошы ніхто не патрабаваў, але той, хто слаба вучыцца, можа проста заплаціць). Карупцыя ёсць і ў Беларусі, але ў нас гэта робіцца не так публічна, а тут спакойна называюць расцэнкі. З вельмі пазітыўнага я б тут адзначыў, што ў Львоўскім універсітэце спісванне не вітаецца, і студэнты гэтага амаль не робяць (у Беларусі часцей з гэтым сутыкаўся).

На якую тэму часцей за ўсё пішаце артыкулы ў «Нашай Ніве»?

Люблю пісаць пра міжнародныя падзеі (напрыклад, сітуацыя з пратэстамі ў Ганконгу), ну і пра сітуацыю ва Ўкраіне.

Ці можна Вас аднесці да чалавека-дэдлайну? Ці больш звыкла ўсё рабіць загадзя?

Я люблю ўсё рабіць загадзя, але такім я быў у Беларусі. Ва Ўкраіне з гэтым ёсць праблемы, таму што тут крыху іншая культура і менталітэт, тут вельмі цяжка нешта планаваць, але і людзі больш гнуткія, таму даводзіцца падстройвацца пад мясцовыя рэаліі. Тут часцей людзі дамаўляюцца пра нешта і робяць усё ў апошні момант. У Беларусі мне ў гэтым плане камфортней.

Што першае прыходзіць на думку, калі чуеце слова Еўропа?

Еўропа – гэта пра мір і пра каштоўнасці.

Ці можаце што-небудзь параіць для цяперашніх удзельнікаў праграмы ці ўвогуле для беларускай моладзі? Можа быць, нешта практычнае пра навучанне, а можа, проста парада, як трэба жыць, каб атрымоўваць асалоду.

Нічога арыгінальнага, вельмі банальнае: займайцеся толькі тым, што вам цікава. Так, у кожнай працы і дзейнасці ёсць свая руціна, але хай гэта будзе тая сфера, дзе вы адчуваеце сябе як рыба ў вадзе.