Нататкі з Эразмусу ў Познані: нязвыкла цёплая восень, новае жыццё

Час чытання: 5 хвілін
18.11.2015
Блог
Здымкі: Алена Васількова

Два месяцы праляцелі вельмі хутка, амаль непрыкметна. Заняткі, трэніроўкі, вечарыны, падарожжы – усё гэта не давала мне сумаваць.

За гэты месяц шмат чаго цікавага адбылося. Я зняла свае ружовыя акуляры турыста і цяпер па-іншаму гляджу на горад, універсітэт і людзей навокал. Два месяцы – у пэўным сэнсе крытычны тэрмін: ты ужо ведаеш людзей навокал, і людзі таксама пазнаюць цябе з розных бакоў. Ужо за два месяцы можна прыкмеціць, як змяняюцца твае погляды і ты сама.

Не ўсе суседзі аднолькава карысныя

Я зразумела, што добрая суседка па пакоі – гэта не пустыя словы. У адзін панядзелак я вярнулася ў інтэрнат ўвечары, прыгатавала вячэру як звычайна, потым пайшла да сваёй сяброўкі з ідэяй, што нам тэрмінова трэба рабіць дранікі. Размаўляючы пра тое-сеё, я зразумела, што ўвесь час скарджуся на суседку. І Тоня (так завуць маю сяброўку) прамовіла, як адрэзала: «Пераязджай»!

Шчыра кажучы, чалавек я вельмі цярплівы. Усе праблемы з камунікацыяй паміж мной і суседкай (Ланай) я спісвала на тое, што гэта яе першае падарожжа за мяжу. Яна раней з такім не сутыкалася, трэба проста даць ёй час. Я сапраўды была ветлівай і імкнулася дапамагчы. Але што цікава – ніколі, НІКОЛІ яна не была ўдзячнай. Я дапамагала ёй наладжваць комп, перавесці грошы ў Грузію, бо яна не размаўляе па-польску, а па ангельску не так добра; словам, ніколі ў дапамозе не адмаўляла. Але часам яна проста мяне ігнаравала – размаўляла доўга па скайпе, часамі не карыстаючыся навушнікамі, не палічыла патрэбным мяне папярэдзіць, што будзе у нашым пакоі святкаваць свой Дзень народзінаў (для мяне было сюрпрызам пабачыць свае рэчы на ложку, сталы пасярэдзіне пакою), забывалася на прадукты ў лядоўні, якія потым неапетытна пахлі, пра прыборку агульнай ваннай яна нават чуць не жадала. Ківала галавой, маўляў, я ўсё зраблю, а насамрэч усё заставалася ў мінулым стане. Пры гэтым я казала: “Калі табе штосьці не падабаецца, давай паразмаўляем”. Але ўсё адно.

Наступіў той момант, калі я зразумела, што трэба тэрмінова мяняць пакой. Узровень раздражнення быў вельмі высокі, я была на нервах увесь час. Апошняй кропляй стала наступная гісторыя.

Мы разам праходзім настаўніцкую практыку. Для гэтага нам патрэбна папера ад універу (ад Моўнай Школы Універсітэта, калі быць дакладнай), дзе кіраўніцтва просіць дазволу на гэтую практыку. Я і мая аднакурсніца Каця гэтую паперку даўно забралі і аднеслі. Да Ланы толькі праз тры тыдні дайшло, што трэба неяк рухацца. Да гэтага я ёй патлумачыла, як і дзе гэта зрабіць. Лана сказала, што ўсё зразумела. І зараз ізноў аднолькавыя пытанні! Я кажу, што ўжо растлумачыла і што ў лісце ад нашага каардынатара ёсць неабходная інфа. Потым без усялякіх папярэджванняў Лана пытаецца: “Ты паедзеш са мной? Бо я не ведаю, дзе гэты будынак ”. І вось тут мяне панясло. Дзяўчына старэйшая за мяне на два гады, а патрабуе да сябе адносінаў як да дзіцяці! Вельмі цвёрда я адказала: “Гэта твая праблема, не мая. Я растлумачыла табе, як туды дабрацца”. Вядома, яна на мяне пакрыўдзілася.

Увечары наш агульны сябра святкаваў Дзень народзінаў. Я сутыкнулася з Ланай на калідоры, калі вярнулася з трэніроўкі. Потым высветлілася, што мяне ніхто не запрашаў, хоць я і ведала, што з Георгіям у мяне ніякіх праблем няма. Высветлілася, што Лана мусіла мяне пазваць, але з-за крыўды, напэўна, гэтага не зрабіла.

Працэдура пераезду прайшла вельмі хутка. У аўторак завітала да адміністрацыі з пытаннем, ці магу я змяніць пакой. Мне зрабілі спіс пакояў, дзе жыве адзін чалавек і прапанавалі паглядзець. Я выбрала другі па чарзе і адразу пайшла туды. І менавіта гэты пакой я абрала. Маю суседку завуць Аўгуста, яна з Італіі, вывучае тут права, прыехала толькі на семестр. Мы адразу дамовіліся пра колькасць “сеансаў чысціні”, падзел абавязкаў і неяк адразу добра пачалі камунікаваць.

Універсітэт Квэстаў, ці як спісы дапамагаюць жыць

Я навучаюся на праграме Mediterranean Studies, ці “Гісторыя Міжземнамор’я”. Вядома, вы можаце быць здзіўленыя: якое дачыненне мае хатні факультэт і мая спецыяльнасць (замежныя мовы) да гэтага?

Самае непасрэднае.

Мы вывучаем розныя дысцыпліны, але ўсе яны круццяца каля аднаго – гісторыі антычнага свету. Назвы дысцыплін – як цаглінкі, з іх дапамогай будуецца асэнсаванне культурнай сітуацыі. І, вядома, усё навучанне вядзецца па-ангельску. Лічу гэта добрай практыкай, бо засвойваеш акадэмічны ангельскі. Але часам узровень мовы выкладчыкаў трохі расчароўвае. Памятаю прадмет “Падарожжы па Грэцыі і Італіі як літаратурны матыў”. На гэты курс ходзіць не так шмат людзей. Наша выкладчыца, ужо немаладая жанчына, вельмі стараецца, але часам моцны акцэнт замінае. Пасля першай лекцыі адна з маіх аднагрупніц запыталася, ці мажліва атрымаць раздрукоўку лекцый, бо мы не вельмі разумелі, пра што яна распавядала. Я з цяжкасцю ўяўляю сабе такое ў Беларусі.

Расклад я сабе зрабіла зусім нескладаны, таму вырашыла дабраць дысцыплін. Узяла яшчэ нямецкую мову, гісторыю брытанскай літаратуры і гісторыю ангельскай мовы. Гэтыя прадметы выкладаюцца ў мяне на факультэце. Цікава параўнаць, як гэта робяць у нас і тут.

Але каб трапіць на гэтыя прадметы, трэба пастарацца. Некалькі тыдняў я перапісвалася с каардынатарам факультэта, каб яна мяне зарэгістравала на дысцыпліны ва ўніверсітэцкай сістэме. USOS – так яна называецца – уключае ўсю інфармацыю пра студэнта: адзнакі, даты іспытаў, спісы прадметаў, на якія можна зарэгістравацца. Памятаю, што пісала спісы тых людзей, з якімі мне патрэбна звязацца.

Потым яшчэ мяне чакаў квэст з MOОDLE. У нашым універсітэце карыстаюцца гэтай сістэмай, але мне ніколі не давялося. Пісала, каб мяне зарэгістравалі.

Як можна зразумець, уся камунікацыя ажыцяўляецца праз электронныя лісты. І гэта дапамагае атрымаць досвед у афіцыйным ліставанні.

Пасля месяцу заняткаў склалася пэўнае ўражанне наконт сістэмы адукацыі. Пасля беларускай “абавязалаўкі” тут значна лягчэй. Ты сама сабе спадарыня – выбіраеш, што хочаш. Адносіны “студэнт-выкладчык” тут менш фармальныя – можна і пажартаваць на занятках, асабліва пра дэканат. Часта ўжываюць прыклады з жыцця – розныя фільмы, кнігі, якія зараз папулярныя. Амаль заўсёды выкарыстоўваецца праектар – наогул, тут культура прэзентацый трохі іншая. Ніколі, ніколі не пабачыш счытвання са слайду.

Хэлоўін, ці бавім вольны час

Памерці праз адсутнасць цікавых мерапрыемстваў у вас пры ўсім жаданні не атрымаецца! Кожны вечар ладзіцца штосьці цікавае – канцэрт ці вечарына. Звычайна я хаджу патусіць у чацвер, бо ў чацвер болей адчуваецца подых выходных.

ESN (Erasmus Student Network) – арганізацыя, якая займаецца сацыялізацыяй студэнтаў. Розныя вечарыны, падарожжы – гэта іх справа. І з ёй яны спраўляюцца на выдатна!

Святкаванне Хэлоўіна тут расцягнулася на тры дні. Я пайшла толькі на адну вечарыну: мне гэтага хапіла. Спачатку не хацелася ісці, але потым выпадкова трапіла на вочы відэа з вельмі прыгожым мэйкам на Хэлоуін. Раней лічыла, што з маляваннем у мяне ўсе дрэнна, але калі рабіць усе дакладна, то ўсё атрымаецца.

Вось вынік:

Былі яшчэ дзве невялічкія вандроўкі – у Ключава і ў Гнезно. Ключава – вёсачка, падобная да нашых: агратурызм тут таксама ёсць. Атмасфера, наваколле – вельмі падобна, адчула сябе так, быццам прыехала да бабулі ў вёску.

У Гнезна мы паехалі самастойна. Столькі фотак я яшчэ не рабіла, сапраўды. Гнезна апынуўся вельмі ўтульным і прыемным мястэчкам, дзе сапраўды адчуваўся подых гісторыі.

А што зараз?