…

Вось я прыехала ў горад, нетыповы для Нямеччыны, бо ён непадобны да іншых нямецкіх гарадоў, таму яго і люблю. Перада мной стаіць валізка з 9 гадамі жыцця ў Мінску, якую мне трэба хутка распакаваць. Я яшчэ не з’ела дзёнэр (ведаю, многія здзіўлены), але паспела выпіць willkommensbier («прывітальнае піўко»), не ўпэўненая, што такое слова ёсць у нямецкай мове, але ўсё роўна. Напісаць мне хочацца пра іншае, пра вельмі дзіўнае пачуццё, якое ў мяне з’явілася ў самалёце.

У вас калі-небудзь было адчуванне, што вы нічому не належыце? Паўтары гадзіны ўсведамлення таго, што ты ні там, ні там. Ну скажам дзесьці ў жыццёвай бязважкасці. Я ўжо не ў Мінску і яшчэ не ў Берліне. З мінскімі справамі скончана, з берлінскімі яшчэ не распачата. Свая кватэра ў Мінску як быццам ужо не свая, а ў Берліне яшчэ ніколі парогу таго дома не пераступала. І дзіўнае такое пачуццё, хочацца назваць яго пачуццём жыццёва-ўнутрана-знешняга замяшальніцтва з прымешкай меланхоліі, страху, суму і радасці.

Абяцала блог – вось і першы запіс. На большае мяне сёння не хопіць.

За апошнія пару дзён я даведалася вельмі шмат цікавага пра Берлін падчас уводных мерапрыемстваў у Свабодным універсітэце Берліна, дзе з панядзелка пачынаю грызці навуку.

На першых сустрэчах нам не маглі не распавесці пра горад, у якім мы будзем жыць і рэалізоўваць свае клёвыя праекты. І гэтым расповядам я была вельмі рада, бо нарэшце мае шматлікія думкі пра гэты горад прыведзены ў парадак і нармальна сфармуляваныя.

Такім чынам, Берлін:

polyzentrisch. Або горад, у якім няма цэнтру. Вось спытайце ў каго-небудзь, дзе цэнтр у Берліне? Алекс (Алекзандрплятц) – не, можа быць Брадэнбургскія вароты ці Рэйхстаг – таксама не, Mitte (гэта раён у Берліне, перакладаецца як «сярэдзіна»), не паверыце – і гэта не цэнтр. Яго проста ў Берліне няма. Гэта поліцэнтрычным горад. Тут цэнтр ўсюды… ну ці амаль усюды, Марцан я б туды не адносіла. У Берліне ёсць такое паняцце, як Kiez («кіц»), гэта раён са сваёй інфраструктурай, барамі, тусоўкамі. Таму цэнтр Берліну не патрэбны. Ёсць нават класная прымаўка «Der kommt aus seinem Kiez nicht raus», ён ніколі не пакідае свой раён. Акурат як у мяне было ў Сухарава, АЛЕ тут гэта, не таму што цэнтр далёка, а таму што твой Kiez і ёсць твой цэнтр. Як зараз у мяне ў Kreuzberg (Кройцбергу).
fake-stadt. Горад-падробка. Як вядома, Берлін быў вельмі моцна разбураны пасля Другой сусветнай вайны. Але потым адноўлены. І цікава тое, што аднаўлялі часцяком неіснуючыя плошчы, напрыклад. І ў Берліне, як нам сказалі, іх поўна. Называецца нешта Platz (плошчай), а там яе ні ў жыцці не было.
traditionslos. У Берліне няма традыцый. Горад настолькі моцна схільны да зменаў, я маю на ўвазе ў культурна-сацыяльна-міграцыйным плане, што тут ні адна агульная традыцыя не прыжылася. Берлін настолькі адкрыты да ўсяго новага, што гатовы зачыніцца перад табой у любую секунду.

Такім чынам, у Берліне ёсць усё і нічога. Тут можна сустрэць усіх або нікога. Захапляцца горадам ці ненавідзець яго.

14.10.2015

вітанні, SPSS!

…

Выходныя былі выдатныя, па-першае, таму што мяне наведаў кавалачак Беларусі ў выглядзе двух выдатных людзей. Па-другое, я сустрэлася з некалькімі знаёмымі, якія цяпер жывуць у Берліне, і была вельмі рада іх усіх зноў бачыць. Па-трэцяе, мне прапанавалі весці блог для аднаго добрага і пазнавальнага сайта adukacyja.info. Гэта ніякая не рэклама, сапраўды добры сайт.

Зараз пра не менш важнае. Некаторыя пішуць мне і пытаюцца, якой халеры я наогул у Берліне раблю? Дык вось: я вучуся ў магістратуры Вольнага універсітэта Берліна (Freie Universität Berlin) на спецыяльнасці «Культурны і медыйны менеджмент», калі так можна перакласці Kultur- und Medienmanagement. На гэтую спецыяльнасць я глядзела з часоў заканчэння ўніверсітэта ў Мінску, ды вось нарэшце вырашыла падсабраць ножкі ў ручкі і падаць дакументы. Да гэтага часу не веру, што атрымалася. Урок нумар адзін: нічога не бойцеся спрабаваць.

І вось ужо цэлыя два дні запар, хоць адчуванне, што ўжо 2 месяцы, я спрабую вывучаць Kultur- und Medienmanagement. Скажу вам шчыра, гэта апынулася не так проста, як здавалася падчас знаходжання ў сваёй, як модна цяпер казаць, «зоне камфорту» ў Мінску. Тут паўсплывалі розныя філасофска-культуралагічныя прабелы, сабраныя падчас прафілонвання параў у беларускай alma mater, а яшчэ апраўдала сябе тэорыя недастатковага спагады, аўтарцы якой я перадаю вялікае прывітанне (калі ты, вядома, чытаеш мой блог, дарагая Т.).

Сутнасць у тым, што трэба ўмець спачуваць іншаму чалавеку настолькі моцна, наколькі гэта магчыма. І тады тая ці іншая непрыемнасць абміне цябе бокам. Я пакуль яшчэ не ведаю, наколькі вялікай непрыемнасцю апынецца для мяне статыстыка і SPSS ў Вольным універсітэце Берліна, але я дакладна памятаю трэйі курс маёй стрыечнай сястры і яе бясконцыя пакуты на тэму статыстыкі, і я дакладна памятаю, як я закатвала вочы і не выяўляла ні кроплі спачування. Урок нумар два: умейце спачуваць людзям навокал.

І таму, калі заўтра мне прапануюць набыць у метро газету «Motz», я мабыць не адмоўлюся. Але пра гэта напішу падрабязней потым.

Арыгінал блогу тут.
Пераклад на беларускую – Ганка Барадзіна