• 16.12.2016
• Блог

---

У аўторак трапіла на канферэцыю “Адукацыя як права чалавека”. Два дні думала, што б напісаць па яе выніках. Усё, што пачула, збольшага было вядома і раней: працэс далучэння да Балонскай прасторы ідзе, рэформы рэфармуюцца, нарматыўныя акты нармуюцца, але гарантый, што гэты працэс не вечны, няма ніякіх. Учора стала вядома, што ў Беларусі прызначылі новага міністра адукацыі – “чалавека прагрэсіўнага”, камуніста, ідэолага, піянерважатага. Цяпер шмат хто ставіць пад сумнеў тое, што будзе адбывацца нават сам працэс.

Да 2018 года наша краіна мусіць выканаць усе рэкамендацыі Дарожнай карты, каб стаць паўнавартаснай часткай Балонскай прасторы. Ідуць месяцы, мінаюць гады, а мы дагэтуль не маем права нават на такія дробязі, каб самім скласці сабе вучэбны план, паехаць на семестр за мяжу. Што казаць пра больш глабальныя зрухі! У час, калі мабільнасць студэнтаў стала даволі трывіяльнай з’явай, для нас яна дагэтуль – акно ў іншы свет. Перш за ўсё адукацыйны. Па апошніх звестках, якія на канферэнцыі агучыў Сяргей Вятохін, сёлета па абмене ў іншыя ўніверсітэты паехала 115 студэнтаў. 115 з 360 000. Суадносіны ўражваюць.

Уразілі на канферэнцыі і назіранні Даніэля Круцыны, які шмат гадоў працуе з Усходняй Еўропай у галіне кансалтынгу. Міжнародная кампанія, калі наймае супрацоўнікаў, ладзіць стандартны іспыт, які тэстуе аналітычныя здольнасці. Да прыкладу, кандыдаты з Прыбалтыкі ў сярэднім маюць 52 балы, з Беларусі – 61. Адзін беларус наогул паказаў вынік у 98 балаў, што блізка да геніяльнасці. Прычым сам спадар Даніэль пажартаваў, што наўрад ці набраў бы 50.

“З іншага боку, у беларускіх кандыдатаў кепска развітыя камунікацыйныя навыкі. Яны не ведаюць, як выступаць, як фармуляваць і адстойваць уласную думку. Яны не ведаюць, як сябе прадаваць”.

І гэта праўда. Ці перажывалі вы сітуацыі, калі падчас публічнага выступу кроў пульсавала так, што гэта можна было нават пабачыць? Калі губляліся на сумоўі і казалі нелагічную лухту, якая зусім па-іншаму гучала ў галаве? Калі прасцей было пагадзіцца з меркаваннем іншага, абы не было спрэчкі / вайны / ці што ў нас яшчэ з нацыянальнага? Гэтыя здольнасці, на жаль, не выхоўвае школа, універу таксама да “мягкіх скілоў” няма справы. Адзінае выратаванне – самаадукацыя і прага ўзгадаваць у сабе ўпэўненую асобу, якая не толькі шмат ведае, але і ўмее годна прадставіць сябе. Вось таму – мы верым (і ведаем) – так важна ўдзельнічаць у розных трэнінгах, семінарах, моладзевых абменах, летніх школах, хадзіць на цікавыя лекцыя, выштурхоўваць сябе па-за межы зоны камфорту і не баяцца. Не баяцца, што ўсё можа быць зусім інакш – цікава, захапляльна, адказна, хоць напачатку і не вельмі ўтульна. Гэта самы надзейны спосаб развіць свае камунікацыйныя навыкі і зразумець, на што ты здольны (-ая) насамрэч. Бо схавацца пад парту не атрымаецца: сама сітуацыя, калі да яе дадаць матывацыю, вымагае быць упэўненым, актыўным і цікаўным.

Нядаўна ў мяне здарылася інтэрв’ю з выпускніцай Кембрыджу, якая адным з галоўных прафесійных набыткаў за час вучобы назвала… сацыяльныя зносіны. Уяўляеце, наколькі гэта моцна? Паступіць у адзін з лепшых універаў свету, аказацца ў цэнтры акадэмічнага мікрасусвету і зразумець, што насамрэч дагэтуль ты проста не ўмела камунікаваць, выказваць сваё меркаванне, абгрунтоўваць яго і разумець, што яно не менш важнае, чым пункт гледжання дасведчанага прафесара. Але што ўяўляць – хутка гэтую неверагодную гісторыю можна будзе прачытаць на сайце.

***

Шчыра кажучы, у гэтай нататкі няма заканчэння. На развітанне пакіну гэтую спасылку з 34travel.by, дзе мы сабралі самыя ўлётныя магчымасці, што могуць змяніць цябе. Будзьце пільнымі ды цікаўнымі!